Terwijl één van mijn harige kinderen op mijn schoot ligt te bibberen, ga ik dan toch echt aan dit blog beginnen. De mensen die mij goed kennen of mij langer hebben gevolgd, weten dat ik een onwijs grote kinderwens had. Het verlangen, het diepgewortelde verlangen naar iets van mijzelf, iets van ons, iets wat alles overstijgt, iets wat ons compleet maakt, iets wat alles voor ons is en wij alles voor zijn. Nee, niets iets maar een iemand of iets met een ziel. Ik heb er al eens eerder over geschreven. Dat blog is te lezen via onderstaande link maar sindsdien is er een hoop veranderd. https://beadingme.weebly.com/blog/diepgeworteld-verlangen Onze kinderwens spatte in 2016 uiteen. Jan heeft hier altijd beter mee om kunnen gaan dan ik. Maar ja, ik heb dan ook af en toe rammelende eierstokken of nesteldrang, hij niet. Hij heeft dan verdrietige vrouw en een heel opgeruimd huis. Recent had ik een afspraak met een paragnost. Onder andere trok ze een kaart van een vrouw met een stuk of 5 baby’s op haar arm. Of je er nu in gelooft of niet. dat maakt niet uit maar voor mij benadrukte het hoe diep het verlangen misschien nog steeds wel is. En misschien ook wel nooit helemaal weg zou gaan. Zoals ik ook tegen haar zei ‘’het is niet goed maar het is goed zo’’. Ik kan een kind een alle liefde bieden maar een moeder die je naar school kan brengen, je elke avond warm eten kan voorschotelen, je elke avond in bad doet, met je naar de speeltuin gaat, met je rondrent en nou ja, jullie weten het wel, die moeder kan ik niet zijn.
In plaats van mensen kindjes werden onze cavia’s onze kindjes; harige kindjes dus! Dankzij hen kreeg ik er ook een hobby. Ik maakte comfort items om lekker in te slapen of lekker in te hangen, hooi uit te eten, van alles. Inmiddels lukt dit al ruim een jaar niet meer en besloten we vorig jaar dat de vier cavia’s die we op dat moment nog hadden, de laatste zouden zijn. Alsof het zo had moeten zijn, kwam Roxy in deze periode op ons pad maar daarover verderop meer. De verzorging werd zwaarder maar daar viel altijd wel wat op te verzinnen maar het moet niet zo zijn dat anderen voor mijn dieren moeten zorgen, hoe graag mensen ook willen helpen. We hebben er altijd alles aan gedaan om de cavia’s te geven wat ze nodig hadden. Een dierenarts bezoekje meer of minder maakte niet uit, Jan reed zelfs naar Dalfsen. Als we een paar daagjes weg waren, had ik zo’n heimwee want ik miste mijn kindjes. Vorig jaar hoopten we dat we nog een paar jaar met ze zouden hebben, tenminste met de jongsten maar dat bleek niet zo. Afgelopen januari overleden twee van de drie en hebben we ons laatste meisje naar een vriendin verhuist. Ze is nu gelukkig en ook al doet het ons pijn, ook dit keer staat het geluk van het diertje op nummer één. Zo hoef ik ook niet nog eens de pijn te hebben bij een overlijden. Het voordeel is dat de opgebouwde allergie nu weg is en ik niet steeds zo’n jeuk heb. Het is goed zo, we kunnen terugkijken op een super mooie periode met twaalf prachtige caafjes. Een paar blogs geleden had ik het over Toettie, mijn bijnaam voor een 9 jarig meisje dat mij als haar bonusmama ziet. Het begon allemaal met eens per week een uurtje met haar een boekje lezen of een spelletje doen om haar zo te ondersteunen in de Nederlandse taal gezien haar ouders beide niet uit Nederland komen. Al snel ontwikkelde zich een band omdat zij juist heel erg op zoek was naar een moeder, de liefde en geborgenheid die je van je moeder wilt.. Af en toe komt ze gezellig logeren, hielp ze mij met de cavia’s of gaat ze mee als we iets leuks gepland hebben. Op een gegeven moment vroeg ze aan mij wat een bonusmoeder was want haar vriendinnetje had er eentje en ze snapte het niet. Toen ik uitlegde wat een bonusmoeder is, zei ze ‘’Dus dan ben jij mijn bonusmoeder want jij doet dat ook allemaal voor mij’’. Uhm slik, ja… Nadat zij in de zomer van 2022 veel hier was geweest en drie weken naar haar moeder was, miste ik iets. Jan en Toettie samen is zo grappig, ze lachen en grollen samen wat af en ook hij vond het stil als ze ook al was het maar een uurtje in het weekend niet kwam. We besloten ons in te schrijven voor deeltijd pleegouders. Bijvoorbeeld één weekend in de maand. Het zou een hoop energie kosten maar het zou ons en het kind ook zoiets moois kunnen bieden. Na de informatie avond en veel samen gesproken te hebben, besloten we het traject voort te zetten. Er kwam iemand bij ons thuis en we hadden een goed gesprek. Een week erna belde zij ons op en vertelden dat zij niet door moet ons konden. Mijn ziek zijn, zou ook voor een kindje met vaak een grote rugzak juist niet goed kunnen zijn. Ik probeerde mijn tranen in bedwang te houden want deels snapte ik het ook weer wel. Anderzijds, als Jan zich alleen had ingeschreven, dan waren ze wel met hem doorgegaan. Die deur werd dus gesloten. We besloten dan maar te genieten van Toettie, ook een soort pleegkind, te genieten met en van de nichtjes of de kids van vrienden. Zo hebben we vorig jaar de nichtjes een ochtendje meegenomen naar Best Zoo of ging Toettie met ons een paar dagen mee op vakantie, lekker knutselen met Toettie en de dochter van een vriendin of luisteren en kijken naar de verhalen van de jongens van een andere vriendin. Er zijn in ieder geval genoeg kinderen om ons heen van 1,5 jaar tot 15 jaar.. Op die manier hebben we het ook fijn! En ook al komt er een zware PEM of gaat het daarna even minder, de herinnering geeft dan altijd weer een lach. De laatste maanden zie ik Toettie erg weinig want in tegenstelling tot mij, barst Toettie op elk moment van de dag van de energie. Als we elkaar wel zien, dan is het eventjes, kletsen we over hoe het met haar gaat en speelt ze met Roxy, want dat is toch wel echt haar BFF. We hadden het al vaker over een hondje gehad maar ik vond het toch een hele verantwoordelijkheid voor heel wat aantal jaren. In november 2022, vlak voor de hersteloperatie, kwamen we bij het tuincentrum een vrouw tegen met een karretje vol met zwarte Engelse Bulldogs. Het waren zo’n leuke lieve knuffels maar een puppy wordt ook groot en zo nu net voor de operatie, nee, geen goed idee. Wederom ging het weer - voor mij - even in mijn parkeergarage. In januari toen we dus besloten dat het de laatste caafjes zouden zijn en mijn hobby eigenlijk te zwaar werd, zag ik op Marktplaats een heel schattig klein hondje. Advertentie bekeken en weer parkeren. Tenminste dat dacht ik. Ik appte Jan en de dagen erna bleef ze maar in mijn hoofd hangen. Dit vertelde ik ook aan Jan en op vrijdag appte hij ‘’dan ga ik haar halen’’. Uhm ‘’Nee, echt niet. Niet nu, geen energie voor’’. Toen Jan thuis kwam vertelde hij dat hij eigenlijk haar als verrassing op wilde halen maar door pech met de vrachtwagen was dit niet gelukt. We zaten aan het avondeten en het was rond 18.00u. Uiteraard ging het over wel of geen hondje. Aangezien ik geloof dat alles wat op je pad komt, je dat aan kan, dat dingen gebeuren met een reden, zei ik ‘’nou weet je wat?! Als we voor 20.00u iets horen, gaan we kijken en als het goed voelt gaat ze mee, en anders hoort het gewoon niet zo te zijn en is dit niet ons hondje’’. Jan antwoordde met ‘’maar ik heb al een paar uur niets gehoord. Wat als ik net na 20u iets hoor?!’’. Dit was niet het geval want rond 20u stonden we in Helmond. Ik ging door mijn knieen en er kwam een klein zwart hondje op mij afgelopen waarop ik zei ‘’Oooh die is klein’’ en achter haar mama aan, kwam Roxy aangelopen en ik riep ‘’Oooh die is nog kleiner!!!’’. Ze kwam naar ons toe, was enthousiast en knuffelbaar, dit was ons hondje. In de auto terug zat ze in mijn vest en zo bibberen. Het was immers januari en zij was pas 800 gram. Op de heenweg hadden we al allerlei namen verzonnen maar nu we haar hadden, konden we zien wat bij haar zou passen. Uiteindelijk kwamen we dus bij Roxy, sowieso mocht de naam maar vier letters hebben en Roxy vonden we schattig en stoer tegelijk. Maar nu begon het; opvoeden maar ook vooral genieten. Gelukkig hadden we eea in huis omdat de honden van mijn ouders geregeld komen logeren. Die nacht in een bak naast mijn bed. Jan wilde haar graag in bed laten slapen maar dat wilde ik niet want Jan slaapt door de weeks toch nooit thuis. Jan kon het gepiep niet aan en pakte haar telkens in bed maar op maandag even doorpakken en Roxy steeds verder van mijn bed gezet, zo sliep ze zonder gepiep binnen een paar dagen op het kleine kamertje, oftewel ‘’haar kamer’’ want als ik nu zeg ‘’Roxy, ga je even naar je kamer?!’’ dan gaat ze naar haar kamer. Hetzelfde als de wekker om 22u zegt ‘’Roxy naar bed’’ dan springt ze van het bed en gaat ze naar haar kamer waar haar bench en een mand staan. De interactie met cavia’s en een hondje is écht een enorm verschil. Roxy is oprecht blij als we binnen komen terwijl de cavia’s eventjes kwamen kijken en whiepten om eten. Al konden vooral Puk, Snow, Bibi, Jace, Dino en Jane onwijs genieten van knuffelen. Roxy is inmiddels ruim een jaar en luistert prima. Ondanks dat ik eigenlijk altijd bij haar ben, kan ze ook prima alleen zijn. Ze weet heel goed wat precies kan en wat niet. Vaak zeggen mensen dat we geen gezin zijn omdat we maar uit twee personen bestaan. Klopt misschien, we zijn maar met twee personen maar wel écht met drie persoonlijkheden. Onze liefde voor haar gaat misschien wel net zo diep als de liefde voor een mensenkind. Het valt eigenlijk met geen pen te schrijven. Roxy is het harige kind dat we niet konden krijgen, dichterbij qua gevoel gaan we niet komen maar het is goed zo want zij maakt namelijk ons gezin compleet. Van haar krijgen we die onvoorwaardelijke liefde, is zij ons alles en wij haar alles! En ondertussen genieten we van alle mensenkindjes om ons heen en hebben we daar vooral heel veel plezier van maar geen ‘’lasten’’. Voor iedereen een fijn weekend! Veel liefs & xxxx
0 Comments
Leave a Reply. |
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
Mei 2024
Categorieën |