Hoera, één jaar op mijzelf, een klein feestje, een klein vreugdedansje in mijn hoofd. Alweer 1 jaar geleden vloog ik dan toch echt onder moeders vleugels vandaan. Pap had twee weken lang kei hard door geklust en het moment was daar, mijn eerste nachtje, alleen in mijn eigen huisje.
0 Comments
ME, CVS en Fibromyalgie spelen verstoppertje. Ze zijn er wel maar je ziet ze niet. Ze zijn onzichtbare ziekten. Buiten dat ik net een spookje ben, er erg moe uitzie en met een rollator of kruk loop of in een rolstoel zit, zie je niets. Je ziet niet dat ik chronische hoofdpijn heb, je ziet niet dat ik astmatische bronchitis heb, je ziet niet dat ik overal in mijn lichaam pijn heb, je ziet niet dat mijn gehoor niet helemaal goed is, je ziet niet dat ik net een vergiet ben, je ziet niet dat ik compleet in de war kan zijn, je ziet niet dat mijn darmen spastisch reageren en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Morgen allemaal,
Het is al bijna anderhalf uur middag maar voor mij ochtend. Bewust zeg ik geen goedemorgen want heel erg veel mensen worden vandaag verdwaasd en met intens verdriet wakker. Het is donderdagavond. Puk en ik liggen op de bank, darts te luisteren/kijken. Jan is net weg en waar ik normaal als ik de deur dicht doe mijn masker af zet hoeft dat niet. Jan kent mij, op mijn hoogtepunt en op mijn dieptepunt. Ik kan het proberen te verbergen, mij groot te houden en te lachen maar hij ziet het toch wel. Jan zei gisteren al, toen we aan het Facetimen waren, dat ik er ontzettend moe uitzag en dat kan ik niet ontkennen. Ik ben ontzettend moe, doodop, uitgeput, dus onder het schrijven verhuis ik naar de slaapkamer. In bed lig ik een stuk comfortabeler. We kennen allemaal wel de liedjes ‘Zij’ van Marco Borsato en ‘Zij gelooft in mij’ van Andre Hazes. Voor mij is het ‘Hij’ want hij is de zon en de maan voor mij, hij is het beste van allebei, hij is vrij om te gaan maar hij blijft bij mij, hij hoort bij mij. Hij gelooft in mij, hij ziet toekomst in ons allebei, hij vertrouwt op mij, hij vraagt nooit aan mij ‘maak je voor mij eens vrij’. Hij is er onvoorwaardelijk voor mij en hij doet alles voor mij. Wat ben ik toch een bofkont!!!!!!!!!
Iedereen kent het wel, het moment dat je (eindelijk) iets echt begint te beseffen. Ineens dringt het tot je door en je kan het bijna niet geloven. Je vraagt je af of het echt zo is want het kan toch niet zo zijn dat…
We hadden het er zo vaak over gehad, hetgeen waar ik maanden lang naar had uit gekeken en mee bezig was geweest, dat moment was eindelijk daar. Mijn eigen huisje, alweer een jaar geleden kreeg ik de sleutel en ging mijn vader aan de klus. John heb ik niet hoeven bellen want mijn vader is een geweldige klusser. Na 2 weken verhuisde ik en de weken daarna zei ik geregeld tegen Jan ‘Dit is mijn huisje’, zijn antwoord was dan ‘Jaaaaa, dit is jouw huisje’. Ik kon het niet geloven en het heeft echt een tijdje geduurd dat het echt tot mij door was gedrongen. Niemand kon het van mij af nemen tenzij ik mijzelf natuurlijk in de nesten zou werken maar nee, dit is mijn huisje en werd later mijn thuis. Wat er wordt gezegd klopt echt… Na een IC opname is alles anders. Meer dan ooit wil ik nu een verschil maken, dat is dan ook misschien wel de reden waarom ik nu eindelijk heb doorgezet. Als er ook maar 5 mensen zijn die mijn site zouden volgen en meer begrip zouden krijgen voor ME/CVS patiënten en chronisch zieken en daarbij bewuster zouden genieten van het leven, dan zou dat voor mij al genoeg zijn. Meer dan ooit ben ik me bewust dat het leven maar zo over kan zijn want wat als ik zelf niet had doorgehad dat er iets vreselijk mis was of in shock was geraakt voordat ik de dokter en mijn vader had kunnen bellen… Wat dan… Nou heel simpel dan had ik hier niet gezeten, hadden jullie dit niet kunnen lezen en hadden mijn naasten hopelijk nu hun leven wel weer opgepakt. Maar… IK BEN ER NOG, jullie lezen mijn blog en samen met mijn naasten probeer ik dit achter mij te laten wat een stuk moeilijker is dan ik aanvankelijk had gedacht…
|
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
April 2024
Categorieën |