Een paar weken geleden lag ik op de bank, rustig naar buiten te kijken en een beetje met mijn telefoon te spelen. Ik keek op Facebook en zag dat een oud klasgenootje zwanger is van hun eerste kindje, super leuk voor hen natuurlijk. Ik krijg ook weleens de vraag of ik kinderen wil en hoe dat dan moet of zelfs de opmerking dat je een kindje geen zieke moeder aan kan doen. Op de eerste vraag kan ik volmondig JA antwoorden, mijn grootste wens is om een kindje op de wereld te zetten, samen met Jan een klein gezinnetje te vormen. Onze ouders opa en oma te maken van ons kindje, mijn zus tanti, de mannen lievelingsooms en mijn twee oogappeltjes een neefje of nichtje te geven. Ook zou ik het geweldig vinden om mijn opa en oma te zien met ons kindje. Over hoe het moet? Daar komen we heus wel uit en zeker met alle lieve mensen om ons heen. En of ik een kindje een zieke moeder zou aandoen?! Het zal hem of haar nooit aan liefde ontbreken en zou zo ontzettend welkom zijn. Nee, ik zou ons kindje een moeder geven die hem of haar elke dag zou zeggen dat hij of zij haar grootste geluk is. Ja, dat is mijn droom en tot voor kort mijn grootste wens. (Gedeelde eerste plaats met beter worden natuurlijk)
2 Comments
Zo ontzettend vaak lees ik over het onbegrip dat andere chronisch zieken krijgen en het maakt mij zo ontzettend kwaad. Zelf heb ik er vroeger wel mee te maken gehad. Tijdens de kappersopleiding kreeg ik opmerkingen als ‘Ik zou ook wel zo’n aangepast rooster willen’ of ‘Je wordt voorgetrokken’. Van vrienden kreeg ik opmerkingen als ‘Je bent altijd moe’ of ‘Je hebt altijd hoofdpijn’ of ‘Je wilt altijd op tijd naar huis’. Er zijn maar enkele mensen geweest die vanaf dag 1 begrip hebben getoond voor mijn klachten. Je valt buiten de boot, wordt niet meer uitgenodigd voor verjaardagen of andere leuke dingen want je komt toch niet en je wordt eigenlijk vergeten. De meeste vriendinnen van toen heb ik dan nu ook niet meer.
Ik loop in het park en zie een jongen lopen, hij kijkt vrolijk om zich heen. Bij hem is een meisje dat zichtbaar geniet van de natuur, ze lacht en straalt duidelijk. Ze zijn gezellig aan het kletsen en het ziet eruit als een vrolijk en blij tafereeltje, het zal wel een jong stelletje zijn. Het meisje zit in een rolstoel, een gevoel van medelijden overvalt mij. Wat ontzettend zielig is het toch dat het meisje al zo jong in een rolstoel zit, wat zal ze hebben en hoe wat is haar toekomstperspectief? Ik word mij ervan bewust dat ik naar ze staar. Nog steeds betrap ik mij er geregeld op dat ik medelijden heb met iemand die ik zie, een jong persoon of kindje die gehandicapt is, iemand die blind is, iemand die een ledemaat mist, iemand die kanker heeft. Stuk voor stuk mensen met een ziekte en handicap. Een oudere in een rolstoel of met een rollator of iemand die nog jong is in een rolstoel of met rollator schijnt toch anders te zijn. Iedereen kent dit wel en de meeste mensen hebben dan, net als ik, medelijden met diegene.
Het is zover, 2016 is begonnen. Een kort blogje want het lijkt erop dat er weer iets is binnengedrongen. Jan is boodschappen doen en neemt waterijsjes mee, wat verkoeling voor mijn keel heerlijk!
|
Begin 20 en ineens viel mijn leven ineen, diagnose ME/CVS en later ook de diagnose Fibromyalgie. Maar daarbij bleef het niet... Elke dag voer ik de strijd tegen en met mijn lichaam en probeer ik er het beste uit te halen. En dan... Archieven
April 2024
Categorieën |